شبت بخیر غمی که جهان من بودی : شعر ویدا وکیلی با صدای علی محمدی
شبت بخیر غمی که جهان من بودی
اگر چه دور ولی آسمان من بودی
چراغ کوچه ی شعرم دوباره خاموش است
تو ماهِ روشنِ طبعِ روانِ من بودی
صدای گم شدنت در غروب می پیچید
صدای لِه شدنِ استخوان من بودی
سکوت مبهم من؛ روحِ دردواره ی من
تمام امنیتِ جسم و جانِ من بودی
تو نیمه ای که مرا مثل عشق ؛ کامل کرد
تو بوسه گاهِ بهشتِ نهانِ من بودی
نماند فرصتِ دیدار و شب زِ نیمه گذشت
شبت بخیر غمی که جهان من بودی...
ویدا وکیلی
نظرات