به یه نحوی درحالیکه قدم میزدم به این دریا رسیدم
از این دریا به ساحل نگاه میکنم
دونه های بیشمار شن و باد سهمگین
هنوز هم دارم به بیابون نگاه میکنم
میخوام دریا رو داشته باشم ، تورو کامل قورت دادم
ولی از قبل هم تشنه تر شدم
آیا هرچیزی که از دریا میدونم واقعیه؟
یا این صحرای آبی رنگه؟
نمیدونم ، نمیدونم
که آیا در این لحظه امواج رو احساس میکنم یا نه ، آره
نمیدونم ، نمیدونم
این دریاست ؟ این بیابونه؟ امیده؟ ناامیدیه؟
واقعیه؟ خیاله؟ لعنت
میدونم ، میدونم
که من بالاخره
میدونم ، میدونم
رنج هامو پشت سر میذارم
میدونم ، میدونم
این منو لو میده
به چی تکیه میکنم
مثبت فکر کن ، قورتش بده
حتی اگه مضطربم ، حتی اگه صحرا باشه
اون صحرای زیبای Namib ـه
هرجایی که امید باشه ، سختی هست
هرجایی امید باشه
تو میدونی ، تو میدونی ، تو میدونی ، آره
من فکر میکردم که دریا اینجاست ولی معلوم شد که بیابون بوده
"آیدل های یه کمپانی کوچیک که هیچ ویژگی خاصی ندارن" ، اسم دوم من این بود
بارها مارو از شبکه های تلویزیونی ادیت و حذف کردن
جایگزین و ذخیره ی دیگران ، رویای ما
بعضیا گفتن کمپانیمون کوچیکه
بخاطر همین هرگز معروف نمیشیم
میدونم ، میدونم ، من هم اینو میدونم
اون موقع که ما هفت نفر واسه خوابیدن توی یک اتاق تلاش میکردیم
قبل خواب به این امید داشتیم که فردا قراره متفاوت باشه
سرابِ صحرا ، شکلش رو میدیدم امّا نمیتونستم بگیرمش
دعا میکنم که از این بیابونِ بی انتها جونِ سالم بدر ببرم
دعا میکنم که این حقیقت نباشه
بالاخره من سراب رو گرفتم و اون واقعی شد
صحرایی که ازش میترسیدم ، با خون ، عرق و اشکمون به دریا تبدیل شد
اما این ترس ها چیَن که بین اینهمه شادی حسّشون میکنم؟
دلیلش اینه که ما خوب میدونیم که این مکان قبلاً یه صحرا بوده
نمیخوام گریه کنم
نمیخوام استراحت کنم
( نه ، چطوره فقط یکم استراحت کنی؟
نه ، نه ، نه)
نمیخوام ببازم
این قبلاً یه بیابون بود
(پس بذار همه چیزو بدونن ، ما باید بیشتر ازینا بدست بیاریم)
هرجایی که امید باشه ، سختی هست
هرجایی که امید باشه
تو میدونی تو میدونی تو میدونی ، آره
اقیانوس ، صحرا ، جهان
همشون یکی هستن
با اسم های متفاوت
من اقیانوس رو میبینم
صحرا رو میبینم
همه چیز همونه ، با اسم های مختلف
این باز هم همون زندگیه
هرجایی که امید باشه