بعد بلند شد رفت سمت کوکی و دستاشو دو طرف صورتش گذاشت. به چشماش خیره شد و گفت:
-بعدا راجبش حرف بزنیم باشه؟؟
جمله اش سوالی بود ، ولی درواقع مجبورش کرد. کوکی ساکت شد ، ولی احساساتش نمیتونستن عوض شن. غمگین بود. حس تنهایی به گلوش چنگ میزد و زخمیش میکرد.
احتیاج داشت بچه بشه. بچه ای که برای هیچ چیزی مسئولیت نداره. بچه ای که فقط زندگی میکنه. زندگی واقعی...!!
رفت توی اتاق و یه دست از لباسای تهیونگو پوشید.
نمیخواست به اون کشو نزدیک شه. لباسای تهیونگم تقریبا اندازش بود.
-ینی چی که فرار کرده؟؟ از کجا؟؟ چجوری؟؟
دکتر اوه درحالی که مشتشو محکم میکوبید به میز و داد میزد گفت.
پرستار سرشو پایین انداخته بود و گهگاهی چشماشو میبست و آب دهنشو قورت میداد.
-دکتر ، بیمار دیروز ، اوردنش برای معاینه و بعد متوجه شدیم که جانگکوک هم اونجا بوده و با هم فرار کردن.
-اسمش؟؟ اسم لعنتیش چی بوده!!؟؟
-نمیدونیم ، به پرونده سازی نرسید.
سهون داشت دیوونه میشد. سرشو با دستاش بغل کرد و آهی کشید.
به پرستار اشاره کرد که بره بیرون. نمیدونست باید به جین چی بگه.
گوشیشو از جیبش در اورد و نفس عمیقی کشید. با جین تماس گرفت.
همه چیزو براش گفت.
ولی جین انگار که جونشو ازش گرفته باشن ، گوشی از دستش افتاد. قلبش به تپش افتاد. اونم توی مطبش بود. همونجوری به روبروش خیره مونده بود.
منشیش از صدای افتادن گوشی ، نگران شده بود بنابراین وارد اتاق شد و جینو دید که مثل یه مجسمه خشک شده.
-دکتر؟؟ خوبین؟؟ اتفاقی افتاده؟؟
جین با شنیدن صدای منشیش به خودش اومد.
سعی کرد خودشو جمع کنه . نگران کی بود. حس میکرد شاید ربوده شده. اخه از کوکی بعید بود فرار کنه. اون همیشه میموند و مبارزه میکرد...!
مانتوی سفید پزشکی رو در اورد و کت طوسیشو برداشت و دوید سمت ماشینش.
منشیش هر جی پشت سرش سوال پرسید که دکتر چیشده؟؟ کجا میری؟؟ جین اصلا جوابی نداد.
وقتی رانندگی میکرد ، حس میکرد ترافیک از بیشتر از همیشه شده.
صد و بیست ثانیه های پشت چراغ قرمز انگار صد و بیست ساعت طول میکشیدن. هوای پاییز سرد تر از روزای پیش به نظر میرسید.
بالاخره رسید آسایشگاه. ماشینشو دوبل پارک کرد با عجله پله های آسایشگاهو دو تا یکی کرد.