سلام:)
سکانس اول هه سو و وانگسو
وانگسو در قسمت قبلم نگران دست هه سو بود از نگاههای وانگسو کلا میشد فهمید عمق نگرانیشو دراین سکانس دعواش می کنه که چرا این کارو کرده نزدیک بود بمیره....هه سو هم میگه وقتی کسی نتونه بهت کمک کنه باید خودت به خودت کمک کنی.......وانگسو هم میگه خیلی احمقی (یعنی وانگسو با حاله ها )....دیالوگهاش قشنگه خودتون باید ببینید......بعدم که میبردش دریاچه دونگجی (جاییکه که آفتاب اول طلوع می کنه) دیالوگهاش عالیه این سکانس...وانگسو: اینجا همه تنها هستن حداقل به این یکی ایمان دارم....هه سو: من تنها نیستم...شما پیشم هستید چرا باید تنها باشم.....
سکانس بعدی ووک و هه سو است که ووک هم نگران زخمشه و بهش یک دستبند میده هم نشون مثلا نامزدی بینشون و هم نشون اینکه زخم دستشو بپوشونه........
سکانس بعدی تولد شاهزاده دهمه که کلا خیلی سکانس خاصی بود وانگسو میاد و یونهوا می بینه که میخنده.......خنده عمیق (اولین باره وانگسوی خشن این طوری می خنده) بعدم که با اصرار شاهزاده ها هه سو میخونه....ولی وانگسو یه هو ناراحت میشه (نه ناراحت درک اینکه چه حسی داره...حس عشق اولین باره در قلبشه ...با یونهوا بوده ولی نه عشق واقعی فقط در حد دوست...ولی الان عاشقه برا همین تولدو ترک می کنه و در کنار دریاچه خاطراتشو مرور می کنه)
سکانس آخر ......شادی کوتاه مدت دوام نداره......غرور وانگسو پودر شد(یادتونه گفتم یخ غرورش آب نشده الان دیگه....)
وانگ یو (شاهزاده سوم )با بدجنسی به شاهزاده دهم پیشنهاد میده کادو تولدت از وانگسو برداشتن نقابش باشه....نقطه ضعف وانگسو دقیقا صورتشه:((((((ولی قبول می کنه و با ناراحتی کامل نقابو بر می داره و همه زخم صورتشو می بینن البته به جز بک آه که نمیخواد درماندگی وانگسو را ببینه برا همین چشماشو می بنده.......بازم فیزیک چهره وانگسو در این سکانس آشکار بود غمشو بیننده درک کرد و بازم حس ترحم بیننده توام شد با دلسوزی برای وانگسو و وانگسو محلو ترک کرد..... (دوباره سیم پیچ مغز وانگسو قاطی کرد) با اینکه هه سو رفت دنبالش ولی اون گفت منو نگاه کن مستقیم به صورتم نگاه کن.....هه سو عمیق نگاش کرد گفت از این چشمها به شدت متنفرم (نه از هه سو فکر می کرد هه سو بهش ترحم می کنه) فیزیک چهره وانگسو عالیه (واقعا بازی همه بازیگران بی نقص و روونه)
پایان قسمت هفتم.....