واقعاً جای تأسفه که برای حل یک مشکلات اعتباری و دنیایی، باید آلودگی به یک عمل قبیح و زشت رو بپذیریم و رذیلت مُهلکی رو در خودمون تثبیت کنیم. یعنی راه دیگه ای جز ارتکاب بدترین معاصی، برای حل این مشکل نیست؟؟؟ اصلاً اصالت با «اصول» و «ارزشها»ست یا اعتباریات فانی دنیایی؟؟؟