میدونی چیه حالم خوبه اما تو یه حالت خنثی به سر میبرم نه خوشحالم، نه ناراحت.
افسرده هم نیستم اما دلم گرفته و کلافه ام. نمیدونم به کی یا چی فک کنم تا اروم بشم حتی نمیتونم حالمو توضیح بدم. خنثی ام اما به اندازه‌ی تموم دنیا فکرم درگیره. من حالِ این روزامو دوس ندارم، وقتی ادم یه چیز خیلی با ارزش و از دست میده و مدت طولانی به خاطرش ناراحت میمونه، اگر دوباره چیزیو از دست بده دیگه به اندازه اولین بار ناراحت نمیشه، شاید حتی طوری رفتار کنه که انگار براش خیلی مهم نیست و برگرده به روال قبلی زندگیش. میدونی ادم بعد ازدست دادن یه سری چیزا سِر میشه، خنثی میشه انگار که تموم احساساتتو تو از اعماق وجود با اشکات ریخته باشی بیرون و حالا خالی از احساس باشی.