در دنیای پیچیده‌ای که نقش‌ها و مشغله‌های متعدد و متنوع جای روابط سببی و نسبی آدم‌ها را گرفته و آنان را چنان درگیر خود کرده که از آن‌ها اشخاصی ناآشنا برای اعضای خانواده خود ساخته است، هر روز شاهد تولد انسان‌هایی درون‌گراتر و کم‌حرف‌تر از قبل هستیم که با وجود داشتن زندگی اجتماعی، تنهای تنها هستند.
افرادی که از مسائل و آدم‌های دیگر، بیشتر از خودشان و اعضای خانواده‌شان اطلاع دارند و در جمع‌های خانوادگی نیز تمایل بیشتری برای گفتگو درباره آن‌مسائل از خود نشان می‌دهند. این افراد با زبان اینترنت، روزنامه، تلویزیون و همکاران خود آشنایی بیشتری دارند تا زبان اعضای خانواده‌شان؛ چراکه خیلی زودتر از آنچه فکرش را بکنیم همکاران، همسالان، تلویزیون، اینترنت و گوشی‌های همراه، فرصت گفتگو را از خانواده‌های ایرانی ربوده‌اند.