برای بررسی راههای شاد بودن، تحقیقی طراحی شده بود. هدف این بود که بعضیها همون کارهایی رو انجام بدن که معمولا انجام میدن (خرج کردن پول برای خودشون) و بقیه پولشون رو برای دیگران خرج کنن و سپس خوشحالیشون اندازه گرفته بشه. در اولین مرحله، تست داخل محوطه دانشگاه بریتیش کلمبیا انجام شد. اول از آدما پرسیده شد که چقدر خوشحالن و بعد یه پاکت بهشون داده شد. در یکی از پاکتها نوشته شده بود که تا ساعت ۵ بعد از ظهر این پول رو خرج خودشون کنن و بقیه کاغذی رو دریافت میکردن که توش نوشته شده بود تا ساعت ۵ این پول رو برای فرد دیگهای خرج کنین. بعضیها ۵ دلار گرفتن و بعضی ۲۰ دلار. بعد این افراد رفتن و کارهایی که دوست داشتن رو انجام دادن. اونا دقیقا همون کاری رو انجام دادن که ازشون خواسته شد بود. در مرحله بعد باهاشون تماس گرفته شد و از میزان خوشحالیشون سوال شد.
اونا دانشجو بودن و اکثرا پولهاشون رو صرف لوازم آرایش، گوشواره و ... کرده بودن. یه خانم گفت که برای برای دختر برادر یا دختر خواهرش عروسک خریده. بعضیها به افراد بی خانمان پول دادن. بعضی دانشجوها مثل همیشه برای خودشون قهوه خریدن. اما برخی برای دیگران قهوه خریدن. پایان روز باهاشون تماس گرفته شد...
اونایی که برای دیگران پول خرج کردن بیشتر خوشحال شده بودن.
در مورد اونایی که پول رو خرج خودشون کردن اتفاق خاصی نیفتاده بود. نتیجه دیگه این بود که مقدار پول چندان مهم نبود. مردم فک میکردن که ۲۰ دلار خیلی بهتر از ۵ دلاره. اما در واقع مهم نیست که شما چقدر پول خرج کردید. چیزی که مهمه و باعث خوشحالی میشه اینه که شما اون رو برای شخص دیگهای خرج کردین، نه خودتون.