کابوکو کوتانی دوران دبیرستانش رو شروع کرده و میخواد کاری که همیشه میکرده رو ادامه بده: رفیقگردی، ساکت نشستن، و جلب توجه نکردن. چونکه زندگی با لکنت همینطوریش هم سخته، چرا باید یکی بخواد با جلب توجه این وضع رو بدتر کنه؟ ولی وقتی یه سال اولی دیگه به اسم هیکاری واندا رو میبینه که بیخیال یا بدون اهمیت به اینکه بقیه ببیننش درحال رقصیدنه، به فکر فرو میره که: یعنی منم میتونم انقدر رها بشم؟ و برای رسیدن به واندا کاری رو میکنه که هیچوقت فکرش رو نمیکرد: پیوستن به باشگاه رقص هرچی نباشه، هر برنامهای بالاخره باید از یه جایی شروع بشه، نه؟