کمتر از شش ماه بعد ساکاماتو ضبط یکی از بهترین موسیقی‌های متن ساخته شده برای سینما در قرن بیست و یکم را به پایان رساند. موسیقی او مینی‌مال اما تسخیرکننده بود و با سکوت‌های بزرگی که بازتاب هرج و مرج طبیعت بود، نشانه‌گذاری شده بود.
ضربه‌های پیانو یادآور صدای صاعقه‌ای در دوردست بود و ملودی سازهای زهی جوری نوشته شده بود که می‌توانستید صدای اولین اشعه‌های خورشید را که در افق پدیدار می‌شد، بشنوید.
موسیقی متن فیلم همراه خوبی برای مرد داستان ایناریتو بود که افتان و خیزان در میان طبیعت وحشی گیر افتاده بود و می‌خواست خودش را نجات بدهد و شاید روایتی از خود ساکاماتو که با تاریکی جنگیده بود و او را پشت سر گذاشته بود.