هستی ذو مراتب بوده و انسان با دارا بودن ابواب معرفتی قابلیت شکار حقیقت را از واقعیات دارد. باور به وجود عوالم مختلف درونی و بیرونی(انفسی و آفاقی) وجوهی از علوم را شکل می دهد و انسان را از بی بنیادی و نمادگرایی صرف و متغیر به سوی ثبات و تشخیص می رساند. وجود عدد، هندسه و کلمه به عنوان واسط بین معنا و انسان علوم مختلفی را شکل می دهد که در بحث منطقی دکتر رمضانی به آن پرداخته شده است ....