آدمی که میخواد بره هرچه زودتر بره بهتره، تو هیچوقت نمیتونی کسی رو که قصدش رفتنه با چنگ و دندون نگهداری، اصلا تو فکر کن این کار شدنیه چه فایده داره؟ اینکه توو فکرش و قلبش و زندگیش جایی نداری بودنش چه فایده‌ای به حالت میکنه؟ از بودنایِ نصفه نیمه دل بِکَنید، از آدمایی که مُدام شمارو با رفتنشون تهدید میکنن فاصله بگیرین، از آدمایی که هرلحظه به دنبالِ بهونه‌اَن تا برن دور شید، چرا فکر میکنید نمی‌تونید بعدِ اونا زندگی کنید؟ این حسا زودگذرن، آدما زود عادت میکنن به جایِ خالی، به نبودن، به نداشتن، اصلا کسی که رفته بدرک که رفته تو خودتو داری، تا وقتی خودتو داری چرا درگیرِ رفت و آمد آدما باشی؟ چرا زانوی غم بغل بگیری؟ کسی که رفته انتخابش رفتن بوده و لیاقتِ موندن نداشته، هنوز خیلی فرصتا داری، خیلی آدمای بهتری هستن که قراره باهاشون آشنا بشی، همونایی که لیاقتت رو دارن، نه آدمای دوزاری که تکلیفشون با خودشون هم مشخص نیست.