یه شب گرم تابستونیه و من دارم مینویسم، برای تو و رویاهایی که میشه تا همیشه ازشون گفت، من میگم تو تموم شبای سخت تو سقفی هستی در مقابل تموم رنجای دنیا، میون تموم دردا تو مرهمی هستی که میشه بهش فکر کرد و این حال خوب بشه، به من بگو که چطور اینقدر خوبی؟ به من بگو که چطور دنیا رو میتونی اینقدر رنگی و رویاها رو واقعی کنی؟ یادت نره که یکی اینجا با توئه