آره... چیزی که این همه مدت درگیرم کرده رو آرزو نکردم... من نمیتونم به زور همه چیزو عوض کنم... نمیتونم همه چیزو به حالت عادی برگردونم... درسته... اینکه نمیشه ناراحت کننده س... ولی شاید حالت عادی اون شکلی که من فکر میکنم نیست... من فقط میتونم لبخند رو لبای خودم و بقیه بیارم... پس کاری که از دستم برمیاد رو انجام میدم... بقیه ش سرنوشته که منو با جریان خودش مثل یه رود جلو میبره... این رود پر از پیچ و خمه و این جریان پر از موج های سنگین و وحشیه... ولی اگه اروم باشی و خودت رو بهش بسپری خودش میدونه چیکار کنه... این رود قراره برکت به همه جا ببره... قراره کلی خونه رو سیراب کنه و کلی گل و گیاه رو ابیاری کنه... این دنیا با همه ی سختیا و بدیاش، باز هم قشنگه...