ضحاک، یا همان «اژدهاک» در روایتهای کهن، یکی از پیچیدهترین و چندلایهترین چهرههای اساطیری ایران است. او نه تنها در شاهنامه فردوسی بهعنوان نماد اهریمنی و ستمگر معرفی میشود، بلکه ریشههای حضورش را میتوان در اساطیر ایلامی و بینالنهرینی جستوجو کرد. این مقاله با نگاهی خلاقانه و تحلیلی، مسیر ضحاک را از ایلام باستان تا شاهنامه فردوسی دنبال میکند و نشان میدهد چگونه یک چهره اسطورهای توانسته در طول هزاران سال، بارها بازآفرینی شود و به نماد شر و استبداد بدل گردد.