ساعتا ثانیه وار
رها توو قافیه ها
امید به باقیِ راه
واسه گوشِ تو ساقی ناب
پیرامونِ حاشیه پُر ،
پیام توو قافیه گم
آماده راهی عمق
یه استعداد ذاتی بمب
ولی چی بگم بشه ملکه ذهنی که پر خَش و تَرکه
بگم همه چی خوبه؟ کَلکه
مرهم زخمِ تو نمکه
رنگ میره به تیرگی ، سکوت عمیقِ اپیدمی
بذار نمکو بریزم ، وَ اِلّا بعدِ این شبا سپیده نی
نه ،
چشم رو بستم توو اوج فکر ، چشم من بازه پشتِ پلک
میشینم کنجِ ذهن ، به انتظار یه معجزه
کله به رقم گرم ، یک صفر عقب گرد
همینو نمه میرم تا اون جایی که ، دستِ خواب یهو یقم کرد
ولی دیگه نمیذارم که بازم بگذره ، چَک میزنم خوابم بپره
عجیب اینه هر چقدر که حالم بد تره کارم بهتره
اونی که تا طلوع آفتاب بیداره
کم میخوابم چون خواب خواب میاره
از در و دیوار خونه داستان میباره
آشنا ها بیگانه واسه داشته هات میخوانت
نگام به اون گوشه ، دکمه یه لکه خون روشه
برو فشارش بده…