گویند مرا چو زاد مادر
پستان به دهان گرفتن آموخت
 
شبها بر گاهواره ی من
بیدار نشست و خفتن آموخت
 
دستم بگرفت و پا به پا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت
 
یک حرف و دو حرف بر زبانم
الفاظ نهاد و گفتن آموخت
 
لبخند نهاد بر لب من
بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
 
پس هستی من ز هستی اوست
تا هستم و هست دارمش دوست. ایرج میرزا