دکتر نشست و گفت: که امروز بدتری!
پس از خدا بخواه که طاقت بیاوری
 
بابا نگاه کرد به بالا و آب شد
مادر سپرد بغض خودش را به روسری
 
گفتند: ” نا امید نشو! ما نمرده ایم
اینبار می بریم تو را جای بهتری”
 
حالم خرابتر شد و بغضم شکاف خورد
چرخید چشم خسته ی من سمت دیگری:
 
دیوار، قاب عکس… نسیمی وزید و بعد
افتاد روی گونه ی من ناگهان پری
 
خود را کنار عکس کشیدم کشان کشان
وا کردم از خیال خودم سویتان دری:
 
من بودم و سکوت و حرم- صحن انقلاب-
تو بودی و نبود به جز من کبوتری
 
لکنت گرفت قامت من بعد دیدنت
از هر طرف رسید شمیم معطری
 
ازمن عبور کردی و دردم زیاد شد
گفتم عزیز فاطمه من را نمی بری؟
 
گفتی بلند شو به تماشای هر چه هست…
دیدم کنار صحن نشسته ست مادری
 
فرمود: “در حریم منی یا علی بگو
برخیز تا به گوشه ی افلاک بنگری”
 
برخاستم …دو پای خودم بود…در مطب-
گرم قدم زدن شدم و سوی دیگری-
 
تکرار سجده ی پدری بود و آنطرف
تکرار “یا امام رضا” های مادری
 
دکتر نشست و دست به پاهای من گذاشت
دکتر به عکس خیره شده و گفت: محشری!
مذهبی