قدیما وقتی ما بچه بودیم ادب و احترام در این خلاصه میشد که پشت به بزرگترا نشینیم، جلوشون پامون رو دراز نکنیم و قبل از این که بزرگتر اقدام کنه ما سلام بدیم. ضمنا موظف بودیم که باهاشون موافق باشیم، هر گونه مخالفت و اظهارنظری تبعات دردناکی در پی داشت. سه کله تهی هم با این که الان دیگه خودشون «بزرگ» محسوب میشن اما در مقابل وی که هزار و هشتصد سال داره طفل شیرخوارهای بیش نیستند و بنابراین هیچوقت نباید پشت بهش بشینن، جلوش پاشون رو دراز کنن و حتی اگه حضور ندارن هم باید به وی سلام کنن! آیا راهی برای این که وی هم به اونها احترام بذاره وجود داره؟ جوابش رو تو این قسمت ببینید.