گاه انسان در برابر سادهترین اشیاء حیران میماند؛ وقتی سوزنی باریک که تنها از چند میلیمتر فلز ساخته شده، ما را وادار میکند تا از سازندهاش تقدیر کنیم و بگوییم «کسی پشت این ظرافت بوده است»، اما همین انسان وقتی چشم به جهانی میگشاید که ذرهذرهاش سرشار از حکمت، نظم، هماهنگی و شگفتی است ـ از گردش دقیق ستارگان گرفته تا ضربان حسابشدهی قلب ـ بیدرنگ میگوید «همه تصادف است و خالقی در کار نیست». چه تناقض عجیبی است که برای ساختن یک سوزن، عقل و هدف و طراحی را لازم بدانیم، اما برای جهانی که هزاران برابر پیچیدهتر است، کورکورانه نقش خالق را انکار کنیم. شاید بزرگترین نابینایی آن باشد که انسان، عظمت را میبیند اما خالق عظمت را نمیبیند.