چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری چه بی تابانه تو را طلب می کنم بر پشت سمندی گویی نو زین که قرارش نیست و فاصله تجربه ای بیهوده است
بوی پیرهنت اینجا و اکنون کوه ها در فاصله سردند دست در کوچه و بستر، حضور مانوس دست تو را می جوید و به راه اندیشیدن یاس را رج می زند بی نجوای انگشتانت فقط و جهان از هر سلامی خالی است
شانه ات مجابم می کند در بستری که عشق تشنگی است زلال شانه هایت همچنانم عطش می دهد در بستری که عشق مجابش کرده است