چقدر مود منه! چقد منه! :(
بدم میاد اینطوری باشم ولی جدیدا به شدت احساساتی شدم و هم اکنون غم وجود مرا فرا گرفته. آدم دلش می خواد این دنیا رو با خاک یکسان کنه بعد یهو میبینه که نه چرا آخه دنیا به این قشنگی اما هر چقدرم دوستش داشته باشی اون بد تر نارحتت می کنه.
موندم چی بگم پس سکوت می کنم که این سکوت منطقی تره...
یا نه می خندم که این خنده غیر طبیعی تره! اینو بیشتر دوست داشتم
پ.ن: این دوگانه بودن وجود من ملموس شد یا ملموس ترش کنم؟!