در شروع جنگ تحمیلی، تیپ محمد رسول‌الله (ص) یک «واحد تخریب» و یا به استعداد یک گروهان تخریب داشت که بعد‌ها به دلیل نیاز جنگ و گسترش یگان‌های نظامی، این تیپ به لشکر تبدیل شد و متناسب با آن نیز گروهان تخریب به «گردان تخریب» ارتقا یافت.
گردان تخریب لشکر، میدان‌های مین، سیم‌های خاردار و سایر موانعی که در خشکی و آب، سد راه پیشروی رزمندگان گردان‌های پیاده لشکر بودند را رفع می‌کرد. این گردان هم چنین پس از عملیات، با ایجاد موانع مین و انسداد مسیر، راه‌های پاتک و نفوذ دشمن را مسدود می‌کرد. این ماموریت‌های مهم و حساس بر اساس نیاز لشکر ۲۷ و جبهه بوذ.
ساختار گردان تخریب چنین بوده است: گردان تخریب لشکر ۲۷ شامل سه گروهان تخریب بنام‌های گروهان امام حسن (ع)، گروهان سید الشهدا (ع) و گروهان قمر بنی هاشم (س) بود و هر گروهان نیز شامل سه دسته عمدتا ۳۰ نفره پیش از عملیات بود که در حین عملیات تعدادی آسمانی شده و مابقی به شهر خود بازمی‌گشتند و مجددا در اعزام‌های بعدی گروهان‌ها بازسازی، سازماندهی شده و آموزش دیده و آماده به کار برای عملیات بعدی می‌شدند.
این گروهان‌ها بعد از آموزش و سازماندهی، به گردان‌های پیاده لشکر ۲۷ برای بازگشایی معبر عملیات مامور می‌شدند و یا برای کاشت میدان مین اقدام می‌کردند. وظیفه این نیرو‌ها گشودن مسیر‌هایی بود که با هر شکل و نوعی، مانعی در عملیات‌های رزمندگان ایجاد می‌کردند. خنثی کردن انبوه مین‌های مختلف اهدایی کشور‌های غربی و شرقی به رژیم بعث عراق، مهم‌ترین و حساس‌ترین وظیفه آنان بود. در مرحله دوم، مین کاری و ایجاد موانع، پس از عملیات‌ها برای جلوگیری از نفوذ دشمن، دومین وظیفه مهم تخریبچی‌ها بود.