کاش میشد تو این خیابونای سرد دستاتو لااقل بهم میدادی قرض تو کجایی که تو این شهر شلوغ قلب من صد تیکه شد هر روز و شب حیف عشقو نشد اون دوتا چشمات بفهمن و بگم من جای قشنگی ساختم برات تو قلبم که مرگم نمیتونه مجبورم کنه از عشقت منو دورم کنه کم مونده این فکر و خیالا از تو منو داغونم کنه
هرچی ازت موند رو دادم بره لااقل نبودنتو یادم بره خیرم به بارون پشت پنجره تا با لالاییش خوابم بره
تو صبر نکردی سر بشه تا تلخیا عسل بشه تو نه آوردی روی نه نذاشتی موضوع حل بشه هی بد که پشت بد اومد و هر دو دقیقه جر و بحث اصلا از اینا چیزی یادت هست؟