بعضی وقتا، اون کسی که درِ خوشبختیمون رو قفل کرده… خودمونیم.
نه اینکه نخوایم خوشبخت باشیم، اما انقدر توی یه مسیر اشتباه گیر کردیم و هی زور میزنیم که «باید» از همین راه برسم… که حواسمون نیست شاید این مسیر، اصلاً قرار نبوده مقصد باشه.
گاهی فقط لازمه یه کم زاویه دیدمون رو عوض کنیم… یه پیچ رو بپیچیم، یه کوچه رو ول کنیم، یه فکر تازه رو راه بدیم…
همین! یهو میبینی راه باز شد، نفس کشیدی، و همهچی شروع کرد به بهتر شدن…
نترس از عوض کردن مسیر. ترس واقعی اونجاست که توی بنبست بمونی، فقط چون فکر میکنی "راه همینه".
این پست رو ذخیره کن برای روزهایی که احساس گیر افتادن داری. شاید فقط یه زاویه، فاصله داشته باشی تا رهایی...