رشیدالدین وزیر,مورخ و فیلسوف دوره ی ایلخانی,که شاهد ویرانی های ناشی از یورش های چند دهه ی مغولان و رفتارهای نظارت ناپذیر نیروهای مرکز گریز بود برای برون رفت از بحران اقتصادی و اجتماعی,به اصلاحات بنیادی دست زد. او با آگاهی از اندیشه های ایرانشهری به جایگاه و رابطه ی فرمانروا و مردم در جامعه,موجودیت حیات سیاسی آن دو را قائم به تداوم این رابطه و حفظ آن جایگاه می دانست. رشیدالدین با این پیش فرض به ایجاد اصلاحات دست زد. اصلاحات او دو جانبه بود,زیرا هم منافع حکومت را تامین می کرد و هم منافع مردم را حفظ می نمود.