خطبه 48 :
(به هنگام حرکت براى جنگ با شامیان، در نخیله کوفه در 25.شوّال سال 37.هجرى قمرى ایراد فرمود)
ستایش خداوند را سزاست، هر لحظه که شب فرا رسد، و پرده تاریکى فرو افتد، ستایش مخصوص پروردگار است هر زمان که ستاره اى طلوع و غروب کند، ستایش خداوندى را سزاست که نعمت هاى او پایان نمى پذیرد، و بخشش هاى او را جبران نتوان کرد.
پس از ستایش پروردگار، پیشتازان لشکرم را از جلو فرستادم، و دستور دادم در کنار فرات توقّف کنند، تا فرمان من به آنها برسد، زیرا تصمیم گرفتم از آب فرات بگذرم و به سوى جمعیّتى از شما که در اطراف دجله مسکن گزیده اند، رهسپار گردم و آنها را همراه شما بسیج نمایم، و از آنها براى کمک و تقویت شما یارى بطلبم.
سید رضی (ره) :مى گویم: (منظور امام از «ملطاط» آنجایى است که دستور توقّف داد، «کنار فرات» که به کنار فرات یا دریا «ملطاط» هم مى گویند. و امام علیه السّلام از کلمه «نطفه»، آب فرات اراده کرده که شگفت آور است)
https://www.namasha.com/v/YkT7a2eD
https://www.namasha.com/v/rNMhTaEc