چه بخواهیم چه نخواهیم در اطراف ما موجوداتی هستند که اسمشان را موجود دوپا گذاشته حیوان. موجوداتی که خداوندِ ما انسانها به آن ها جان داده موجوداتی که از جنس ما هستند و درد را، محبت را، خشونت را، گرسنگی را، تشنگی را، سرما را، گرما را، افسردگی و خستگی را، و همه و همه و همۀ آن چه ما احساس میکنیم را حس میکنند. پس که را با سنگ و چوب میزنیم؟ که را آزار میدهیم؟ که را هدف گلوله و توهین و تحقیر قرار میدهیم؟ او که سقف خانهاش آسمان دودگرفتۀ همین شهر است، شکم گرسنۀ خود و تولههایش جز با تکه زبالهای پر نمیشود، چراغی جز ماه و خورشید نمیشناسد، پوششی جز برف و باران و زبانی برای بیان دردهایش ندارد… اگر نمیتوانیم از آن ها نگهداری کنیم به پناهگاههایی یاری برسانیم که با کمکهای مردمی اداره میشوند و تبدیل به سرپناهی امن برای موجوداتِ آزاردیده شدهاند.