نامه ای از خواهر مسیحی به زنان مسلمان!
در مهاجرت، با مسیحیان زیادی نشست و برخاست داشتهام. طبیعی است که همه یک جور نباشند. برخی در قید و برخی بیقید! اما حسرتِ «انسان»، انسانی که باید باشد و رفته است یا اصلا نیامده است، در چشمان همهی آنها مشترک بود.
من جوانا فرانسیس را به خوبی میفهمم و نامهاش را عمیقا درک میکنم که او هم صاحب یک جفت از همین چشمهای حسرتبار است.
نامهی او را در قسمتِ یکِ پادکست ری-مَکث خواندهام. نامهای که حالا قدیمی است، اما حرفهایی که به شدت تازه است.