پریشب دوباره این دیوونه شبو با عکسه تو سر کرد
پریشب دوباره یه بهونه بود و یه بغض و ی سردرد
یه بهونه ایی داشتم واس اینک باز تا صبح بیدار بمونم و گریه کنم
یه بهونه ایی بود واسه بغض کردن
یه خیالات پوچ و بیهوده ایی بود واسه سردرد گرفتن
اما
فقط ی چیز نبود...
عکسی نبود ک بهش نگاه کنم و خوابم ببره
تصویر لبخندی نبود ک خیالمو راحت کنه ک بخوابم
تنها خاطرم از لحظه ی اخر
گریه هات بود و اون حرفت ک گفتی
(برو ...
زندگیتو واس من هدر نده)
اون حرفایی بود ک میگفتی( خدایا مادرم میگفت اینجوری حرف نزنم با بنده ات
"قهرت" میگیره
دیگ چ قهری بدتر از این
من ک دیگ چیزی واس از دست دادن ندارم
پس دیگ دلیلی نداره" قبولت" داشته باشم)
اونجا بود ک جیگرم اتیش گرفت
اونجا بود ک "نرفتم"
اونجا بود ک موندم پیشت تا حالتو خوب کنم
خوب"نبودی" واسم
فدا سرت
من
باز هم
هستم
پیشت
تا
اخرش
(نوشته خودم)