راکد بودن مال
درخته تا اینجا هیچ مشکلی نیست و همه چیز اوکیه. داستان زمانی خطرناک میشه که یه سری افراد میان برای فروختن پکیج ها و چرت پرت های خودشون ، این باور رو میکنن توو کله ی مردم که : تا زمانی که به اون نقطه ی اوجه نرسیدی حق نداری زندگی کنی ! تا زمانی که به یه خونه ۵۰ میلیاردی و یه پارکینگِ رولز رویس و فراری نرسیدی حق نداری بشینی تو میتونی بتونی فقط نیاز داشته باشی که راهش رو بلد باشی براش کن و بری سمتش حتما به دستش میاری . بعد میپرسی اوکی راهش چیه؟ من میخوام برم سمتش میگه آا این شد بیا راهش پیش منه!

پکیجِ ۳۰ روزه ی موفقیت فقط و فقط دو میلیون تا ۲ روز آف خورده میتونی با یکو پونصد بخریش تا میلیاردر شی

.
میری پکیجم میخری ، چرت و پرتا و تلقین کردن و انرژی مثبتا و درو دیوار خونه رو پر از اتیکت و برگه های موفق و پروفایل های موفقیت و .. رو میزاری ، خودتو اجیر میکنی و زندگی رو برای خودت جهنم میکنی ، بعد از دوسال. دست از پا دراز تر با یه روحیه ی افسرده و شکست خورده ( به این دلیل که توی همون پکیجا یاد گرفتی اگه لایقش بودی به دستش میاوردی پس اگه به دستش نیاوردی حتما لایقش نیستی ) بر میگردی خونه !

این کمال گرا شدنه یه آفتیه که امروز توو جامعه مثل نقل و نبات ریخته

یعنی چی ؟ من حتما باید لامبورگینی سوار شم تا موفق به حساب بیام ؟ تا آدم حسابم کنن ؟
یعنی اون کارگری که با عشق و زحمت برای خونواده ش عرق میریزه تا نون حلال بیاره سر سفره ش، چون نتونسته لامبورگینی بخره، آدمِ موفقی نیست و نباید زندگی کنه

؟ به دوکیلو میوه بره خونه تا بچه هاش چشمشون به دست این و اون نباشه، اون موفق نیست و نباید زندگی کنه؟

طبق چیزی که اون روانشناسیِ قاتلِ موفقیت میگه، این افراد شکست خورده و بی عرضه هستند که ندارن، چون نخواستن.
در حالی که اصلا این شرایط رو در نظر نمیگیرن اون کارگر و دست فروشه، همینطوره که این شرایط اقتصادی زنده بمونه، خودش یعنی موفقیت!

شاید اونی که توی شرایط ایده آلی به دنیا اومده و بزرگ شده، بتونه با ۶ ماه پول توو جیبی جمع کردن، اندازهی ۱۰ سالِ اون کارگرِ پول پس اندازه کنه . باید خودشو با اون مقایسه چرا کنه ؟ بگه اون اینجوریه، لابد عرضه کرده من نیستم، لابد پیشنهاد ندارم؟



https://www.instagram.com/tv/CXnqNLEPLNq/?utm_source=ig_web_copy_link