کنسرت مهمای هستی ۱۹۹۷ استاد محمدرضا شجریان محمدرضا لطفی همایون شجریان در بیات ترک، سلسله مو
چو در میان مراد آورید دست امید
ز عهد صحبت ما در میانه یاد آرید
سمند دولت اگر چند سرکشیده رود
ز همرهان به سر تازیانه یاد آرید
نمی‌خورید زمانی غم وفاداران
ز بی‌وفایی دور زمانه یاد آرید
به وجه مرحمت ای ساکنان صدر جلال
ز روی حافظ و این آستانه یاد آرید

ای سـلـسله مو دسـتی بر طره پر خم زن
یک سلسله مو بگشا صد سلسله بر هم زن
خـواهی که شود کشته ازهر طرفی فوجی
جانا صف مژگان را یک مـرتبه بر هم زن
یارب به که باید گفت این نکته که در عالم
رخساره بـه کس ننمود آن شاهد هر جائی
ای درد تـو ام درمـان در بـسـتـر نـاکـامی
وی یاد تو ام مـونـس در گـوشـه‌ی تنهایی

مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که با وی گفتمی گر مشکلی بود
دلی همدرد و یاری مصلحت بین
که استظهار هر اهل دلی بود
به گردابی چو می‌افتادم از غم
به تدبیرش امید ساحلی بود
هنر بی‌عیب حرمان نیست لیکن
ز من محروم‌تر کی سائلی بود