دنیایی را تصور کنید که در آن هیچ پزشکی وجود ندارد و مردم به جای آنکه در بیمارستان به دنبال درمان باشند، در توییتر و اینستاگرام داروهای مناسب خود را پیدا کنند، این همان دنیایی است که به سویش میرویم. شاید باورکردنی نباشد، در جهانی با رشد بی اندازه تکنولوژی هنوز هم خرافات زنده هستند. در آمریکا از هر چهار نفر یک نفر معتقد است که خورشید به دور زمین میچرخد، خیلی ها درباره اثربخشی واکسن ها برای کودکان تردید کرده‌اند، تصور کنید پست های تلگرامی این اعتقاد را که نباید به کودکان واکسن زد در جامعه همه گیر کند، چه بحرانی برای نسل بعد ایجاد خواهد شد؟ در ابتدای شیوع کرونا، تصور می شد با گستره علم و سواد عمومی این بیماری چندان ادامه نخواهد داشت. اما اطلاعات غلط به حدی در جوامع گسترش یافت که همه تصورها خیلی زود تغییر کرد. با گذشت یک سال هنوز هم در آمریکا و بسیاری از کشورها در اعتراض به ماسک و محدودیت ها تظاهرات برگزار می شود. به همین دلیل سازمان بهداشت جهانی در همان ابتدا وضعیت کرونا را یک اینفادمیک معرفی کرد. یعنی شرایطی که در آن اطلاعات به طرز حیرت انگیزی، صرف نظر از درستی و غلطی منتشر می شوند و جلوی مبارزه صحیح با بیماری را میگیرند. اما این وضعیت فقط در مورد کرونا صدق نمی‌کند. اطلاعات غلط در مورد همه چیز، همه جامعه را فرا گرفته است. مرز دروغ و واقعیت تارتر از همیشه است. در سراسر جهان مردم برای آنچه از آشنایان شنیده‌اند، اعتبار بیشتری از رسانه های رسمی قائل هستند. هر چقدر هم که یک خبر دروغین تکذیب شود، باز هم برای بعضی ها آنچه در تلگرام یا اینستاگرام دیده اند، معتبر تر است. افکار عمومی بیشتر از آنکه مبتنی بر واقعیت ها ساخته شود، با احساسات پیش میرود. مردم تجربه های شخصی را به آمار و اخبار رسمی ترجیح می دهند. همه این ویژگی ها دنیای پسا حقیقت را تفسیر می کند که جهان به سوی آن حرکت می کند. سال ۲۰۱۶ فرهنگ آکسفورد واژه پساحقیقت را به عنوان لغت سال انتخاب کرد، همان سالی که ترامپ به عنوان رئیس جمهور آمریکا انتخاب شد. بررسی ها نشان می داد حداقل ۷۰ درصد اظهارات ترامپ نادرست و یا حتی دروغ بود. اما با این حال ترامپ همچنان در نظرسنجی ها به عنوان صادق ترین کاندید ها انتخاب میشد. اما مردم چرا دروغ ها را باور می کنند؟