موسیقی، زبانی بی‌کلام است که با روح انسان سخن می‌گوید؛ پلی میان خاطره و احساس، میان زمین و آسمان. در این میان، سُرنا در دورود لرستان صدایی دارد از عمق تاریخ و جان مردم؛ نغمه‌ای که در دست و نفس استادانی چون شامیرزا مرادی مروارید اقیانوس، امیرقلی ساکی، غلام لشنی، رحم‌خدا نوری‌شاد و سیف‌اله پولادوند و جوانانی همچون حامد و سامان لک جاودانه شده است. مردانی که سُرنا را از کوه و دشت به قلب مردم رساندند.
بتهوون می‌گوید: «آنجا که زبان از گفتار بازمی‌ماند، موسیقی آغاز می‌شود.»

امروز استاد محسن کیهان‌نژاد این راه را با نگاهی نو ادامه می‌دهد؛ او با هر دم، روحی تازه در این ساز کهن می‌دمد و جهانیان را با سُرنای ایرانی آشنا می‌کند. در میان هیاهوی سیاست و تکنولوژی، صدای او یادمان می‌اندازد که هنوز می‌توان با چوبی ساده و نفسی گرم، جهان را تسخیر کرد — نه با قدرت، بلکه با احساسی عاشقانه که از صمیم قلبی پاک‌باخته و پر از مهر می‌آید.
«خشک‌‌سیمی، خشک‌چوبی، خشک‌پوست 
از کجا می‌آید این آوای دوست؟»

✍ اسفندیار خدایی 
@EsfandiarKhodaee