نسل گم شده .....
یه زمانی توی تاریخ حرف از نسلی میشه که چند نسل بعد از نسل سوخته اومدن ... که بهش میگن نسل گم شده ....

و اون نسل ماییم ... هرچند به روی خودمون نمیاریم اما هممون تنهاییم . ما گم شدیم ... دنبال یه سرگرمی می گردیم اما هر چیزی رو که امتحان میکنیم بعد از مدتی برامون عادی میشه .. هیچ کس مارو درک نمیکنه هیچ کس به اعتقاداتمون احترام نمیزاره و تنها چیزی که از سمت مثلا آدم بزرگا نسیبمون میشه اینه که میگن هنوز بچه ای و وقتی بزرگ شدی میفهمی ...

من همین الانشم خیلی چیزا رو میفهمم و به روی خودم نمیارم ، واسه نسل من .. کسی نیست که بهم بگه کدوم راه خطرناکه و کدوم راه سالم ، فقط وقتی پا گذاشتی توی یه راه خطرناک ... بدون اینکه بهت گفته بشه چرا نباید طرفش میرفتی سرکوب میشی ، همین .....ما خودمون باید همه چی رو امتحان کنیم تا با تمام وجودمون بدی ها رو درک کنیم و بفهمیم باید از چی دوری کنیم ... ما میشکنیم اما هیچ کس صداش رو نمیشنوه ...ما گریه میکنیم اما کسی نمیبینه ... و حتی کسی دقت نمیکنه که حرفای تلخی که بهمون میزنه تا چه حد میتونه تخریبمون کنه ...

البته این تقصیر خودمونه ... چون همیشه ضعفامون رو زیر چهره ی سرد یا خندونمون میپوشونیم همه فکر میکنن خیلی آدمای قوی ای هستیم ولی ... هیچ کس از درون شکنندمون خبر نداره ... هرچند وقتی یه نفر تخریبمون میکنه مقابلش می ایستیم و جوابش رو میدیم و در آخر محکوم میشیم به حاظر جواب بودن اما ... همون کسایی که این دفاع از حق رو حاظر جوابی میبینن حتی فکرشم نمیکنن که ما توی درونمون از حرف زدن با آدما هم میترسیم ..... ولی این تنها راه زندگی کردن یا بهتره بگم تحمل کردن زندگیه ... ما حتی اگر ضعفامون هم نشون بدیم به ضعیف بودن محکوم میشیم ... ما تنهاییم و بدون پناه ....

ما درون خودمون گم شدیم ... بدون اینکه کسی رو داشته باشیم که پیدامون کنه ...