چنگیز خان مغول ، با نام اصلی تموچین یا تموجین، خان مغول و سردار جنگی بود که قبایل مغول را متحد ساخت و با فتح قسمت زیادی از آسیا شامل چین، روسیه، ایران و خاورمیانه، و همچنین اروپای شرقی، امپراتوری مغول را پایه‌گذاری کرد. او پدربزرگ قوبلای‌ خان اولین امپراتور از سلسله یوان در چین و همچنین هلاکو خان نخستین ایلخان ایران بود.

چنگیزخان بین سال 1206 و زمان مرگش در سال 1227، نزدیک به 12 میلیون مایل مربع (31 میلیون کیلومتر مربع) را تسخیر کرد. به این ترتیب بیش از هر فرد دیگری در تاریخ فتوحات انجام داده است. بی رحمی های چنگیزخان طی این فتوحات میلیون ها کشته به جا گذاشت. البته وی فرهنگ مغولی را مدرن کرد، از آزادی های مذهبی حمایت می کرد و به تماس باز بین شرق و غرب کمک کرده است.

از همه معماهایی که زندگی چنگیزخان را احاطه کرده شاید مشهورترین شان این باشد که زندگی اش چگونه به پایان رسیده است. روایت مرسوم می گویند که در سال 1227 از صدمات ناشی از سقوط از اسب به هلاکت رسیده اما منابع دیگر همه چیز را از مالاریا گرفته تا تیری که زانویش را زخمی کرده عامل مرگش می دانند. حتی یکی از روایات می گوید که در حالی که می خواسته به یک شاهزاده خانم چینی تجاوز کند به قتل رسیده.

به هر صورت او مرد و محل دفنش جزو اسرار باقی ماند. بنا به افسانه، همه کسانی که در مراسم تشییع جنازه اش شرکت کردند به قتل رسیدند سپس اسب ها بارها و بارها از روی قبرش عبور داده شدند تا به پنهان شدن قبر کمک شود. جنازه او به احتمال زیاد در داخل یا در اطراف کوهی در مغولستان به نام بارخان خلدون است اما تا به امروز محل دقیق آن ناشناخته مانده است.

با اطمینان نمی توان گفت چنگیز خان علت مرگ چند نفر طی کشورگشایی مغول ها بوده اما بسیاری از مورخان این تعداد را در حدود 40 میلیون نفر تخمین می زنند این رقم او را جز بدترین انسان های تاریخ رده بندی می کند.