بسیاری از موزیسین‌های ایرانی در طول دهه های گذشته برای تلفیق موسیقی سنتی ما با دیگر ژانر های موسیقی تلاش کرده اند
از موسیقی پیش از انقلاب که آهنگسازان پاپ مانند حسن شماعی زاده ، صادق نوجوکی، محمد حیدری ... بعضا ملودی را در مایه‌هایی ایرانی مثل دشتی و بیات ترک... با ربع پرده می‌ساختند تا امروز که خوانندگان بسیاری آواز سنتی را با موسیقی و تنظیم های غربی به اجرا درمی‌آورند...
یکی از این تلاش‌ ها برای موسیقی تلفیقی در اواسط دهه ۸۰ توسط برادران خواجه نوری صورت گرفت و آن‌ها برای انجام این‌کار چه کسی را به تسلط و در عین حال گشودگی شادروان استاد جلال ذوالفنون می‌توانستند پیدا کنند،
پس به سراغ این آهنگساز و نوازنده برجسته سه تار رفتند و این‌گونه گیتارهای فلامنکوی داریوش و محمدعلی خواجه نوری در کنار سه‌تار افسانه ای جناب ذوالفنون به صدا درآمدند؛ اگرچه برخلاف این استاد نامدار موسیقی دیگر بزرگان موسیقی اصیل این ترکیب و تلفیق موسیقایی را برنتافند تا آنجایی که استادان مصطفی کمال پور تراب و هوشنگ کامکار اجرای ایشان را فاقد ارزش هنری دانستند.