اینو هم بخونید(البته ربطی به ویدئو نداره):

رنج، معیار ارزش‌های ماست. بدون رنجِ از دست‌دادن(یا احتمال آن) تعیین ارزش برای هر چیزی غیرممکن است. رنج، در قلبِ احساسات است. احساسات منفی با تجربه‌ی رنج به وجود می‌آیند، و احساسات مثبت با تسکینِ رنج. وقتی از رنج دوری می‌کنیم، خود را شکننده‌تر می‌سازیم، نتیجه این می‌شود که واکنش‌های احساسی‌مان اصلا متناسب با اهمیتِ رویداد نخواهند بود: اگر توی ساندویچ برگرمان تعداد زیادی برگ کاهو باشد، پاک قاطی می‌کنیم یا بعد از دیدن یک ویدئو مزخرف در یوتیوب، که به ما می‌گوید چقدر برحق هستیم، وجودمان پر از خود بزرگ‌بینی می‌شود یا وقتی داریم صفحه لمسیِ گوشی‌مان را بالا و پایین می‌کنیم، زندگی قطار هواییِ وصف‌ناپذیری می‌شود که با حرکتش قلب‌مان را تکان‌تکان می‌دهد.
هرچه با [تحملِ رنج] ضدشکننده‌تر شویم، واکنش‌های عاطفی‌مان مؤدبانه‌تر می‌شوند. کنترل بیشتری روی خودمان خواهیم داشت و ارزش‌هایمان قاعده‌مندتر خواهند بود. این ضدشکنندگی مترادف با رشد و بلوغ است.
زندگی جویبار بی‌انتهای رنج است و رشد به معنای پیداکردنِ راهی برای اجتناب از این جویبار نیست؛ بلکه به معنای شیرجه زدن درونِ آن و پیدا کردنِ موفقیت‌آمیزِ راه در عمق آن است.
"مارک منسن"