نامه 54 :
(نامه به طلحه و زبیر که ابو جعفر اسکافى ، آن را در کتاب مقامات در بخش فضائل امیر المؤمنین علیه السّلام آورد که در سال 36 هجرى نوشته و توسّط عمران بن حصین فرستاد).
پس از یاد خدا و درود شما مى دانید -گر چه پنهان مى دارید- که من براى حکومت در پى مردم نرفته، تا آنان به سوى من آمدند، و من قول بیعت نداده تا آن که آنان با من بیعت کردند، و شما دو نفر از کسانى بودید که مرا خواستند و بیعت کردند.
همانا بیعت عموم مردم با من نه از روى ترس قدرتى مسلّط بود، و نه براى به دست آوردن متاع دنیا.
اگر شما دو نفر از روى میل و انتخاب بیعت کردید تا دیر نشده (از راهى که در پیش گرفته اید) باز گردید، و در پیشگاه خدا توبه کنید.
و اگر در دل با اکراه بیعت کردید خود دانید، زیرا این شما بودید که مرا در حکومت بر خویش راه دادید، اطاعت از من را ظاهر، و نافرمانى را پنهان داشتید.
به جانم سوگند شما از سایر مهاجران سزاوارتر به پنهان داشتن عقیده و پنهان کارى نیستید.
اگر در آغاز بیعت کنار مى رفتید (و بیعت نمى کردید) آسان تر بود که بیعت کنید و سپس به بهانه سرباز زنید.
شما پنداشته اید که من کشنده عثمان مى باشم، بیایید تا مردم مدینه کسى بین من و شما داورى کنند، آنان که نه از من طرفدارى کرده و نه به یارى شما برخاسته، سپس هر کدام به اندازه جرمى که در آن حادثه داشته، مسؤولیّت آن را پذیرا باشد.
اى دو پیر مرد، از آنچه در اندیشه دارید باز گردید، هم اکنون بزرگ ترین مسئله شما، عار است، پیش از آن که عار و آتش خشم پروردگار، دامنگیرتان گردد. با درود.


https://www.namasha.com/v/Xax5D8KX
https://www.namasha.com/v/5CeAVdhj