نور فقط از راه عشق می تواند وجود داشته باشد. بدون عشق فقط تاریکی ممکن است. در دنیای درون، عشق و نور مترادف یکدیگرند. دو چیز متفاوت از هم نیستند. از این رو هرکس که می خواهد از نور سرشار ونورانی شود،‌باید بی قید و شرط عشق بورزد. بدون هیچ تقاضایی عشق بورز. خواهش و تقاضا عشق را کریه می سازد. عشق را نابود می سازد. اگر برای عشقت شرط و شروط قائل شوی، آن دیگر عشق نیست، شهوت است. یک بازی سیاسی است. قدرت نمایی است. بگذار عشقت ناب بماند. بگذار عشقت بی قید و شرط بماند تا آرام آرام این مساله که به چه کسی و به چه چیزی عشق بورزی دیگر مطرح نباشد. فقط این مساله مطرح باشد که چگونه عاشق باشی و موضوع و مخاطب عشق، چیزی بی اساس و بی ربط است. درست همانگونه که بدن به تنفس نیاز دارد، روح نیز به عشق نیازمند است. عشق غذای روح است. هر قدر بیشتر عشق بورزی، روح بیشتری خواهی داشت. آنگاه که عشق تو نامحدود باشد، ‌روحت نیز نامحدود خواهد بود. آنگاه که عشق تو هیچ حد و مرزی نشناسد، وجودت نیز هیچ حد و مرزی نخواهد نخواهد نشناسد، این همان معنای راستین واقعیت یافتن خداست. خدا واقعیت یافتن عشق است و نه هیچ چیز دیگر