چیلرها از اجزای اصلی سیستم‌های تهویه مطبوع هستند که در دو نوع مهم تولید می‌شوند: چیلرهای تراکمی و چیلرهای جذبی. تفاوت اصلی این دو نوع در روش تأمین انرژی و مکانیزم سرمایش است.

چیلر تراکمی با استفاده از کمپرسور و انرژی برق، مبرد را فشرده کرده و گرما را از آب می‌گیرد. این نوع چیلرها به‌خاطر راندمان بالا بیشتر در پروژه‌های کوچک و متوسط کاربرد دارند، اما مصرف برق آن‌ها معمولاً بالاست.

چیلر جذبی به جای برق، از منابع حرارتی مانند بخار یا شعله مستقیم گاز برای فرآیند سرمایش بهره می‌برد و با جاذب‌هایی مثل لیتیوم بروماید کار می‌کند. این سیستم‌ها مصرف برق کمی دارند و برای پروژه‌های بزرگ یا محل‌هایی که منبع حرارت در دسترس است، مناسب‌ترند.

در کنار چیلر، فن‌کویل‌ها نقش مهمی در توزیع هوای مطبوع دارند. انواع مختلف فن‌کویل شامل سقفی توکار، دیواری، زمینی و کاستی هستند که هر کدام بسته به نوع پروژه و شرایط نصب انتخاب می‌شوند. برای مثال، فن‌کویل‌های سقفی توکار بیشتر در ساختمان‌های مسکونی و اداری که اهمیت به زیبایی و دکوراسیون دارند، کاربرد دارند؛ در حالی که فن‌کویل‌های دیواری و زمینی مناسب فضاهای با محدودیت نصب و پروژه‌های سریع هستند. فن‌کویل‌های کاستی نیز برای فضاهای تجاری با سقف کاذب و نیاز به توزیع یکنواخت هوا به کار می‌روند.

در سیستم سرمایش، چیلر آب را با دمای حدود 7 درجه سانتی‌گراد خنک کرده و این آب به فن‌کویل‌ها پمپاژ می‌شود. پس از گردش در فن‌کویل و جذب گرمای محیط، آب گرم شده دوباره به چیلر بازمی‌گردد تا مجدداً خنک شود. منبع انبساط در این مدار وظیفه دارد تا آب مدار را با فشار مناسب نگه دارد و در صورت کاهش سطح آب به دلیل تبخیر یا نشتی، آن را جبران کند تا عملکرد سیستم پایدار بماند.

در فصل گرمایش، چیلر و منبع انبساط سرمایش از مدار خارج شده و جای خود را به بویلر و منبع انبساط گرمایش می‌دهند. آب گرم تولید شده در بویلر به فن‌کویل‌ها پمپاژ می‌شود تا محیط را گرم کند.

برای مطالعه بیشتر و مشاهده توضیحات کامل، می‌توانید به این مقاله مراجعه کنید:
https://viratahviyeh.ir/how-chiller-fancoil-works/