https://www.youtube.com/@kriyaasseess
ما فکر کردیم تا ابد میشود از هر دروغی حماسه ساخت. عین السعد را پیروزی جا زدیم و نتیجه اش ترور فخری نژاد و تهرانی مقدم شد. وعده صادق یک و دو را حماسه جا زدیم نتیجه اش زدن سید حسن و رشید و هنیه و رییسی و امیرغبدالهیان شد و با همین دست فرمان آمدیم تا جنگ آمد وسط ایران و بمب افکنهای امریکایی بالای سرمان بودند. دو روز آخر جنگ حملات موشکی موثر کردیم و هنوز کلمه «آتش بس» از دهان دشمن خارج نشده بود که آن را پذیرفتیم چون خوب میدانستیم دو روز دیگر موشک بزنیم حمله اتمی انجام خواهد شد (تردید نداشته باشید اتمی میزد) . موشکهای دو روز آخر را باز تبدیل به حماسه کردیم که جامعه فکر کند تا ابد با همین موشکها قادریم از خود دفاع کنیم که اینطور نیست. پیروزی و شکست در جنگ حاصل همه عوامل است که موشک یکی از آنهاست و نه تمامش.
سه روز از جنگ گذشته بود که از راه زمینی وارد ایران شدم و در همه مدت متعجب بودم چرا کسی برای جامعه رهنمود و دستورالعملی صادر نمیکند؟ در حال بمباران شدن بودیم و حکومت هنوز وانمود می‌کرد «اتفاقی نیفتاده و تلاش مذبوحانه دشمن است!» هیچ دستورالعمل جنگی برای جامعه صادر نمی‌شد. کلا همه چیز را به امان خدا رها کرده بودند. نمیگفتند مردم کجا باید پناه بگیرند و چکارهایی باید بکنند. و در کمال حماقت و بلاهت حضور مردم روی پشت بام را شجاعت تعریف میکردند !!چهل سال حرف از جنگ بزنی و برای همچین روزی حتی فکر نکرده باشی؟پس پدافند غیرعامل با بودجه ۹۰ هزار میلیاردی کدام گوری بود؟
اتفاقاتی که در این دو سال و در آن ۱۲ روز افتاد نوک‌ کوه یخی بود که دیدیم. هنوز اصل کاری ها در راه است. جنگ اصلی هنوز شروع نشده. با انکار نمیتوان پنهان کرد که در وسط جنگی قرار داریم که به معنی مرگ و زندگی کشوری بنام ایران است. اما با این دولت، این جامعه، ابن اقتصاد و این حکمرانی جز اینکه معجزه ای ما را از این گرداب تاریخی بسلامت گذر دهد