*این حرفارو به کیانا میزنم ولی شما ام بخونید*

ببین کیانا...
این حرفای من خیلی جدیه!
خوب گوش بده!
میدونم خسته شدی...از اینکه خانوادت اینقدر در برابرت جبهه میگیرن... حتی یه لحظه به تو فک نمیکنن... میدونم چی میگی... ولی بیا اول راجب دوستات حرف بزنیم... کیانا...این رابطه درست نمیشه!
اونا قرار نیست بهت اهمیت بدن...
این رابطه رو تموم کن! مهم نیست چقدر سخت باشه...اگه باهاشون بهم بزنی اون حسه تنهایی ای داری اونقدر سنگین نیست برات...حداقل میگی من دوستی ندارم واسه اون تنهام... ولی وقتی دوستات بهت اهمیت ندن تنهایی به طرز دردناکی طرفت میاد...جوری که 1 لحظه نمیتونی تحمل کنی... جوری که دلت میخواد تیکه پارشون کنی...جوری از دستشون عصبی میشی که میخوای باهاشون دعوا کنی...فحششون بدی... یه بارم شده غرور داشته باش...فقط برو و بهشون بگو من دیگه باهاتون دوست نیستم چون نیازی بهتون ندارم و لطفا دیگه سمتم نیاید... غرورت کجا رفت دختر؟
ببین مهم نیست چقدر دوسشون داری... اره... تو نمیتونی از خانوادت دست بکشی... ولی اونا؟ یسری ادم سره راهی... هر خاطره ای باهاشون بسازی در اینده از نظرت وقت تلف کردنه... من الان خودم به شخصه واقعا اون روزایی که با دوستای قبلیم گذروندم برام مهم نیست... اون خاطرات فقط وقتی لذت دارن و با ارزشن که تو یه رابطه ی سمی نباشی...رابطه های اینجوری با دوستا با یه رابطه عاشقانه سمی هیچ فرقی نداره!
لطفا برای خودت ارزش قائل باش...میدونی... واقعا دوست نبودن با کسی بهتر از اینه که با کسایی دوست باشی که بعدا حسرت بخوری...
اینو یاد بگیر... تو نیاز نداری با ادمای سمی دوست باشی... هر چند من خودم تو دوستی یه ادم سمی شدم... :)ولی تو قرار نیست واسه یه مشت ابله گریه کنی یا حسرت بخوری...
فقط اخرین جمله ای که بهشون میزنی این باشه.. "اون روزی که شما حسرت از دست دادنمو میخورید نزدیکه!"

بلخره دیر یا زود تو از لحاظ ذهنی تو این مورد بزرگ میشی و درک میکنی چی میگم...ولی بهت پیشنهاد میکنم زود به بلوغ ذهنی برسی...بلوغ ذهنی راجب دوستی میتونه از یه سیاه چال نجاتت بده
شاید فک کنی دارم زر میزنم که اونا حسرت از دستت دادنتو بخورن...
ولی تک تک دوستای گذشتم که ولم کردن امسال بهم پیام دادن و سعی کردن باهام دوست شن!

پس فک نکن دارم دروغ میگم :)
وقتی برای خودت ارزش قائل باشی اینطوری میشه :)