پدر “دیو” چند رساله و کتاب در باب مسائل حقوق بشری بویژه در حمایت از مردم فلسطین و بحران سوریه نگاشته است. دیوید اسمیت از سرسخت‌ترین مخالفان مداخله نظامی غرب در سوریه است و تاکنون سفر های متعددی برای اعلام همبستگی با مردم سوریه و کاستن از آلام ایشان به این کشور انجام داده است.وی در خلال یکی از این سفرها و در قالب کاروان بین‌المللی “زائران صلح” در ۱۳ فروردین سال ۱۳۹۴ وارد ایران شد و پس از توقفی چند روزه در اصفهان، قم و تهران و بازدید از مراکز علمی و دانشگاهی و دینی و برخی اصحاب رسانه، ایران را جهت سفری انسان دوستانه به مقصد سوریه ترک کرد.

پدر دیو درباره آشنایی اش با اسلام می گوید: «باید صادق باشم و بگویم خجالت می‌کشم که نیمه اول زندگی‌ام با جامعه مسلمانان ارتباطی نداشتم و دوست مسلمان نداشتم. برخورد اول من با اسلام حمله به برج‌های دوقلو در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بود. من هیچ چیز راجع به اسلام نمی‌دانستم. اصلاً اطلاعاتی نداشتم و این معرفی خوبی نیست. در کنار این حملات روایتی به رسانه‌ها آمد که شما باید نسبت به جامعه مسلمان‌ها مشکوک باشید؛ اما چیزی که من را تغییر داد این بود که سال ۲۰۰۲ کمپینی داشتیم تا به جوانان کمک کنیم اعتیادشان را ترک کنند و از جوامع محلی دیگر می‌خواستیم که از این مکان برای جوانان استفاده کنیم و متوجه شدم که یک کمپ جوانان اسلامی هم آمده اینجا. مشکوک شدم که می‌خواهند آیا بمب بسازنند؟ شرم آور بود اما حقیقت این است که آن موقع چیزی نمی‌دانستم. گفتم بهتر است آنجا بروم و با چشمان خودم ببینم و مراقب باشم و ببینم چه خبر است؟ این گروه متعلق به مرکز امام حسین بود. در انجا به ما نوشته‌ای دادند و واقعاً آدم‌های خوب و قابل احترامی بودند. این‌جا همان جایی بود که دوستم شیخ منصور لقائی را دیدم. او رهبر کمپ بود و من به آموزه‌های او در کمپ گوش دادم و این باعث شد چشمان من به جنبه های دیگری از اسلام باز بشود و بعدا دوستان خوبی شدیم.»