قحطی بزرگ در ایرلند به عنوان گرسنگی بزرگ یا به سادگی قحطی و در خارج از ایرلند به عنوان قحطی سیب زمینی ایرلندی شناخته می شود، یک دوره بیماری ستاره ای بود. در ایرلند از 1845 تا 1852 که یک بحران اجتماعی تاریخی را تشکیل داد که متعاقباً تأثیر عمده ای بر جامعه و تاریخ ایرلند به عنوان یک کل داشت. شدیدترین مناطق آسیب دیده در بخش‌های غربی و جنوبی ایرلند بود - جایی که زبان ایرلندی غالب بود - و از این رو این دوره در ایرلندی همزمان به عنوان Drochshaol شناخته می‌شد، که به معنای واقعی کلمه به «زندگی بد» و ترجمه می‌شود. به راحتی به "روزهای سخت" ترجمه می شود. بدترین سال قحطی سال 1847 بود که به "سیاه 47" معروف شد. در طول گرسنگی بزرگ، تقریباً یک میلیون نفر مردند و بیش از یک میلیون نفر دیگر از کشور گریختند، که باعث شد جمعیت کشور بین 20 تا 25٪ کاهش یابد (در برخی شهرها، جمعیت به 67٪ کاهش یافت بین سال های 1841 تا 1871. بین سال‌های 1845 و 1855، حداقل 2.1 میلیون نفر ایرلند را ترک کردند، عمدتاً با کشتی‌های بسته‌بندی اما همچنین با قایق‌های بخار و بارکی - یکی از بزرگترین مهاجرت‌ها از یک جزیره در تاریخ.
علت تقریبی قحطی بیماری سوختگی سیب زمینی بود که محصولات سیب زمینی را در سراسر اروپا در طول دهه 1840 آلوده کرد و باعث مرگ 100000 نفر دیگر در خارج از ایرلند شد و بر بسیاری از ناآرامی ها در انقلاب های اروپایی گسترده 1848 تأثیر گذاشت. دلایل طولانی‌مدت تأثیر گسترده این قحطی خاص شامل سیستم مالکیت غایب و وابستگی تک محصولی بود. اقدامات محدود اما سازنده اولیه دولت برای کاهش پریشانی قحطی توسط دولت جدید ویگ در لندن پایان یافت، که دکترین اقتصادی آزاد را دنبال می کرد، اما همچنین به این دلیل که برخی از صاحبان قدرت به مشیت الهی اعتقاد داشتند یا اینکه ایرلندی ها فاقد شخصیت اخلاقی بودند، با کمک فقط تا حدودی بعدا از سر گرفته می شود. در دوران قحطی مقادیر زیادی غذا از ایرلند صادر شد و امتناع لندن از ممنوعیت چنین صادراتی، همانطور که در موارد قبلی انجام شده بود، منبع فوری و مستمر بحث و جدل بود و به احساسات ضد بریتانیایی و کمپین استقلال کمک کرد. علاوه بر این، قحطی به طور غیرمستقیم منجر به بیرون راندن ده‌ها هزار خانوار شد که با مقرراتی که دسترسی به کمک‌های کارگاهی را ممنوع می‌کرد، در حالی که بیش از یک چهارم جریب زمین در اختیار داشتند، تشدید شد.