إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَ تَقُولُونَ بِأَفْواهِکُمْ ما لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ «15»
آنگاه که از زبان یکدیگر (تهمت را) مى‌گرفتید و آنچه را به آن علم نداشتید، دهان به دهان مى‌گفتید واین را ساده وکوچک مى‌پنداشتید، در حالى که آن نزد خدا بزرگ است.
نکته ها
زبان، تنها عضوى است که در طول عمر انسان، از حرف زدن، نه درد مى‌گیرد و نه خسته مى‌شود. شکل و اندازه‌ى آن کوچک، امّا جرم و گناه آن بزرگ است. چه بسیارند کافرانى که با گفتن یک جمله (شهادت به یگانگى خداوند) مسلمان و پاک مى‌شوند و مسلمانانى که با گفتن کفر به خدا، یا انکار احکام دین، کافر و نجس مى‌شوند. زبان، از یک سو مى‌تواند با راستگویى، ذکر و دعا و نصیحت دیگران، صفا بیافریند و از سوى دیگر قادر است با نیش زدن به این و آن، کدورت ایجاد کند. زبان، کلید عقل و چراغ علم و ساده‌ترین و ارزان‌ترین وسیله انتقال علوم و تجربیات است. علماى اخلاق درباره‌ى زبان مطالب بسیارى نوشته‌اند.
پیام ها
1- پذیرش آنچه بر سرزبان‌هاست، بدون تحقیق محکوم است. «تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ»
2- سخن باید بر اساس علم باشد. «تَقُولُونَ بِأَفْواهِکُمْ ما لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ»
3- زیر سؤال بردن آبروى مردم را ساده نگیریم. «وَ تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً»
4- نقل تهمت‌ها و شایعات از گناهان کبیره است. «وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ»
5- کوچکى یا بزرگى گناه را خداوند تعیین مى‌کند. «عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ»
6- همه‌ى محاسبات انسان واقع بینانه نیست. «تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ»