«حمیدرضا‌ الداغی» هم می توانست مثل بعضی ها در نهایت با یک وجدان به درد آمده خودش را قاطی معرکه نکند، اما شهید خوش غیرت که اتفاقا اینبار نه طلبه بود و نه بسیجی، لحظه طلایی اش را درمی یابد و مردانه وارد معرکه می‌شود.
نکته مهم ماجرا این جاست که عمل صالح در لحظه،لزوما هم یک کار خارق العاده نیست. گفتگویی داشتم با مادر شهید «نادر فهندژ»، وقتی از او پرسیدم به نظر خودتان کدام کار یا نیت شما باعث شد که لطف خدا و منزلت مادر شهید شدن شامل حال شما شود، سوالم را این گونه جواب داد:«قطعا در درجه اول همه لطف خداست، اما من از دوران جوانی تا الان که سن و سالی از من گذشته کار کوچک ثابتی را انجام می‌دادم و آن این بود که هر روز صبح برای پرندگان اطراف خانه مان دانه می‌ریختم و هنوز هم هر روز صبح، اولین کاری که قبل از شروع کارهای روزمره انجام می‌دهم همین است سعی می‌کنم قبل از صبحانه خوردن خودم این کار را انجام دهم.»