لِیُنْفِقْ ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ وَ مَنْ قُدِرَ عَلَیْهِ رِزْقُهُ فَلْیُنْفِقْ مِمَّا آتاهُ اللَّهُ لا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا ما آتاها سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْراً «7»
هر کس‌که داراى وسعت (مالى) است، باید طبق وسعت خود نفقه دهد و کسى‌که روزى بر او تنگ شده، باید از آنچه خداوند به او داده (به اندازه توان خود) انفاق کند. زیرا خداوند هیچ‌کس را مگر به اندازه آنچه به او داده است، تکلیف نمى‌کند. به زودى خداوند پس از سختى، آسانى و فراخى پدید مى‌آورد.
نکته ها
فرمان این آیه که هر کسى به قدر توان خود به همسرش انفاق کند، هم شامل ایّام عدّه مى‌شود، هم شامل ایّام شیر دادن همسر طلاق داده شده و هم شامل هر زمان دیگر.
پیام ها
1- ملاک در میزان هزینه زندگى، توان مالى مرد است، نه تنگ‌نظرى‌هاى مرد و یا خواسته‌ها یا آرزوهاى زن. «ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ»
2- از ترس آینده، امروز را سخت نگیرید. (هر که دارد خرج کند) «ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ»
3- حتّى در شرایط طلاق، جوانمردى را از دست ندهید. «ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ»
4- شرط نفقه، دوست داشتن همسر نیست، زن طلاق داده شده نیز تا مدّتى واجب النفقه است. «ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ»
5- انفاق کننده، مال و دارایى خود را از خدا بداند. «مِمَّا آتاهُ اللَّهُ»
6- هرکس به هر اندازه توان انفاق دارد، انفاق کند. آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگى باید چشید. مَنْ قُدِرَ ... فَلْیُنْفِقْ مِمَّا آتاهُ اللَّهُ‌
- فقرا در مقایسه وضع خود با اغنیا، نعمت‌هایى را که خداوند به آنها داده است از یاد نبرند. قُدِرَ عَلَیْهِ‌ ... آتاهُ اللَّهُ‌
8- تکلیف، به مقدار توان است. «لا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا ما آتاها» اسلام، دینى واقع گراست و تکلیف فوق طاقت ندارد.
9- در دست‌یابى به گشایش، عجله نکنید. «سَیَجْعَلُ اللَّهُ»
10- در شرایط تلخ طلاق و جدایى یا فقر و تنگدستى، امید به آینده را از دست ندهید. «سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْراً»