شاهنامه فردوسی به عنوان ستون اصلی تاب‌آوری و بازتولید هویت ایرانی، نقشی بی‌بدیل در حفظ و تحکیم هویت ملی ایران ایفا کرده است.

این اثر حماسی، که طی سی سال توسط فردوسی سروده شده، با گردآوری و روایت اسطوره‌ها، تاریخ و فرهنگ ایران باستان، میراث مشترک ایرانیان را به نسل‌های بعد منتقل کرده و از گسست فرهنگی و هویتی جلوگیری کرده است. شاهنامه با بازنمایی اسطوره‌ها و قهرمانان ملی همچون رستم، تجلی‌گر روح و هویت ایرانی است که مقاومت ملت ایران در برابر بیگانگان و مهاجمان را به تصویر می‌کشد.

تاب‌آوری شاهنامه در توانایی مقابله با فشارهای فرهنگی و سیاسی دوران‌های مختلف، همراه با بازتولید پیوسته فرهنگ، زبان و ارزش‌های ایرانی، باعث حفظ انسجام ملی و پویایی هویت ایرانی شده است. فردوسی در این اثر، با توجه به شرایط اجتماعی-سیاسی زمان خود، کوشیده تا ویژگی‌های ذاتی و آرمان‌های قوم ایرانی را به شیوه‌ای منسجم و پایدار بازسازی کند.
سندی از تاب آوری و هویت است که فرهنگ، دین، جغرافیا، زبان و باورهای سیاسی ایرانیان را بازتاب می‌دهد.

شاهنامه‌ی فردوسی مرزهای جغرافیایی و فرهنگی ایران را پاس داشته و فرهنگ کهن ایرانی را در قالبی هنری و حماسی به شکل مستمر به نسل‌های بعد منتقل کرده است، به گونه‌ای که هویت ملی ایرانیان تا امروز استوار و تاب‌آور باقی مانده است.