مهربانی: در سیره ایشان هیچ عملی بهتر از مهربانی بامردم نیست. به نیازمندان بخشش می نمود. مهربانی با بردگان از جلوه‌های مهرورزی امام بود. ایشان قریب به هزار بنده را آزاد ساخت. نسبت به مخالفان خود نیز مهربان بود و حتی در مناظرات با عالمان ادیان دیگر در زمان مامون، نهایت ادب را رعایت می کرد.
صبر: امام رضا (ع) در حالی که می‌دانند مأمون چه کاری انجام می‌دهد و چه هدفی دارد، به خاطر دین اسلام و اینکه احکام دینی باقی بماند، در برابرش صبر می‌کنند و تا سرحد شهادت پیش می‌روند. امام رضا در حدیثی می‌فرمایند: «بر شما باد به صبر که همانا فرج و گشایش پس از ناامیدی می آید.
عزت نفس: یکی از اهداف مامون از واگذاری ولایتعهدی به امام این بود که امام را به دنیا گرایی متهم کند، اما عزت نفس امام نقشه او را ویران کرد. یکی از اصحاب حضرت رضا (ع) به نام احمد بن محمد بن ابی نصر، به آن حضرت عرض کرد: قربانت گردم! برای اسماعیل بن داود نامه ای بنویس و سفارش کن تا مرا (از اموال دنیا) بهره ‌مند سازد. حضرت فرمود: «دریغم می‌آید که از او (مامون) و امثال او چیزی را تقاضا کنی. به مال من تکیه کن و خود را بی نیاز ساز».
زهد و تقوا: از بارزترین جلوه های زهد و تقوای امام رضا (ع) آن است که پس از آنکه به اجبار مامون، عهده دار ولایت عهدی شدند هیچ تغییری در نحوه ی زندگی و میزان برخورداری ایشان از امور دنیوی پدیدار نشد . بی توجهی حضرت به زرق و برق دربار و زندگی ساده و معمولی ایشان باعث تعجب کسانی می گردید که با سیره الهی زندگی ایشان آشنا نبودند. وجود غلامان و خادمان در منزل حضرت امام علی بن موسی الرضا (ع) هیچ منافاتی با زهد و زندگی زاهدانه آن حضرت نداشت بلکه نمایانگر زهد واقعی امام (ع) بود.
علم ودانش: